آبله میمون یک بیماری عفونی ویروسی است که از طریق تماس نزدیک با حیوانات آلوده یا افراد مبتلا به انسان منتقل می شود. این بیماری به دلیل شباهت علائم آن به آبله، این نام را به خود گرفته است. با این حال، آبله میمون معمولاً خفیف تر از آبله است و به ندرت منجر به مرگ می شود.
تاریخچه و شیوع آبله میمون
ویروس آبله میمون اولین بار در دهه 1950 در کلنی های میمون های آزمایشگاهی در دانمارک شناسایی شد. پس از آن، موارد متعددی از این بیماری در آفریقا، به ویژه در کشورهای غرب و مرکزی آفریقا گزارش شده است. در سال های اخیر، شیوع آبله میمون در برخی مناطق جهان افزایش یافته است که نگرانی هایی را در مورد گسترش جهانی این بیماری ایجاد کرده است.
علائم آبله میمون
علائم آبله میمون معمولاً چند روز تا چند هفته پس از تماس با ویروس ظاهر می شوند. این علائم عبارتند از:
- تب
- سردرد
- درد عضلانی
- تورم غدد لنفاوی
- خستگی
- بثورات پوستی: بثورات پوستی یکی از مشخص ترین علائم آبله میمون است. این بثورات معمولاً به صورت دانه های قرمز رنگی شروع می شوند که به تدریج به تاول تبدیل شده و سپس پوسته پوسته می شوند. بثورات پوستی معمولاً در صورت، کف دست ها و کف پاها ظاهر می شوند اما ممکن است در سایر قسمت های بدن نیز دیده شوند.
راه های انتقال آبله میمون
آبله میمون از طریق تماس مستقیم با ضایعات پوستی، مایعات بدن، قطرات تنفسی آلوده یا اشیاء آلوده به ویروس منتقل می‌شود. تماس نزدیک با حیوانات آلوده، مانند جوندگان و نخستی ها، نیز می تواند باعث انتقال بیماری شود.
عوامل خطر ابتلا به آبله میمون
- تماس با حیوانات آلوده: افرادی که به طور مستقیم با حیوانات آلوده کار می کنند یا در تماس نزدیک با آن ها هستند، بیشتر در معرض ابتلا به آبله میمون قرار دارند.
- تماس با افراد مبتلا: تماس نزدیک با افراد مبتلا به آبله میمون، به ویژه در مراحل اولیه بیماری که بثورات پوستی هنوز ظاهر نشده است، خطر انتقال بیماری را افزایش می دهد.
- سفر به مناطق اندمیک: سفر به مناطقی که شیوع آبله میمون در آن ها زیاد است، خطر ابتلا را افزایش می دهد.
تشخیص آبله میمون
تشخیص آبله میمون بر اساس علائم بالینی، سابقه تماس با حیوانات یا افراد مبتلا و نتایج آزمایشگاهی انجام می شود. آزمایش های تشخیصی معمولاً شامل نمونه برداری از ضایعات پوستی و انجام آزمایش های مولکولی برای شناسایی DNA ویروس آبله میمون است.
درمان آبله میمون
درمان این بیماری معمولاً بر روی تسکین علائم و جلوگیری از عوارض تمرکز دارد. استراحت کافی، مصرف مایعات فراوان و استفاده از داروهای ضد درد و تب بر می تواند به بهبود علائم کمک کند.
پیشگیری از آبله میمون
بهترین راه برای پیشگیری از آبله میمون، اجتناب از تماس با حیوانات آلوده و افراد مبتلا است. همچنین، رعایت بهداشت فردی، شستن مرتب دست ها با آب و صابون و پخت کامل گوشت حیوانات می تواند به کاهش خطر ابتلا کمک کند.
واکسیناسیون علیه آبله میمون
واکسن آبله که برای ریشه کنی آبله استفاده می شد، تا حدودی در برابر آبله میمون نیز موثر است. با این حال، این واکسن به طور گسترده در دسترس نیست و استفاده از آن محدود به موارد خاص است.
نتیجه گیری
آبله میمون یک بیماری ویروسی است که می تواند از طریق تماس نزدیک با حیوانات آلوده یا افراد مبتلا منتقل شود. با رعایت بهداشت فردی و اجتناب از تماس با افراد و حیوانات مشکوک، می توان خطر ابتلا به این بیماری را کاهش داد. در صورت مشاهده هرگونه علائم مشابه آبله میمون، باید به پزشک مراجعه کرد تا تشخیص و درمان مناسب انجام شود.
- ۰۳/۰۷/۰۴